Ze względu na konieczne ograniczenia sportowe, w ciągu ostatniego roku regularnie rozmawiałem z kilkoma trenerami. Rozmawialiśmy o życiu trenerskim, wąskich gardłach i o tym, w jakim stopniu wpływają one na poziom naszych trenerów. Zastanawiając się nad tymi rozmowami, usłyszałem w telewizji neuropsychologa Erika Scherdera wyjaśniającego terminy takie jak neurony lustrzane.

Kilka dni później, podczas konferencji z rodzicami, nauczyciel mojej córki powiedział z przymrużeniem oka: "Wiesz, co mówią: 'Jeśli sam nie potrafisz czegoś zrobić dobrze, zawsze możesz zostać nauczycielem'".

Czy jako trenerzy, nauczyciele, coachowie lub rodzice możemy coś z tego zrobić? Jednym z najtrudniejszych zadań, przed którymi regularnie staje trener i w którym wielu widzi wyzwanie, jest "wyrównanie" grupy. Kogo sparować z kim, aby ćwiczenie mogło być wykonane bez większych problemów? Instruktor, który został zobowiązany do prowadzenia treningów lub zawodnik młodzieżowy, który trenuje minis, nie od razu opanuje te umiejętności. Pojawia się jednak pytanie, czy te umiejętności trenerskie są faktycznie niezbędne dla rozwoju dziecka.

Zgodnie z powyższym, mogłoby i być może powinno być inaczej.

Neurony lustrzane

Czym są neurony lustrzane?

(Wyjaśniam krótko i prosto, ponieważ nie mam doświadczenia dr Scherdera).

Jeśli obserwujesz kogoś ze skoncentrowanym, intensywnym spojrzeniem, na przykład odbijając piłkę w siatkówce, wykonując 360Flip na deskorolce lub wykonując manewr freestyle w windsurfingu, neurony w mózgu są aktywowane, co pomaga ci nauczyć się obserwowanego ruchu szybciej, niż gdybyś nie śledził go intensywnie. Im częściej oglądasz sekwencję ruchu jako sportowiec, tym więcej neuronów jest aktywowanych.

Pewien trener tenisa rzucił kiedyś wyzwanie swoim uczniom. Podczas gdy tłumaczył jednemu, jak wykonać forehand w tenisie, inny uczeń musiał obserwować, jak trener wykonuje forehand przez 20 minut. Po 20 minutach uczeń, który obserwował, był tak samo zaawansowany jak ten, który ćwiczył przez 20 minut. Czyż nie jest to niezwykłe?

Nie twierdzę, że jako trener powinieneś ćwiczyć przyjęcie przez godzinę, podczas gdy dzieci siedzą na ławce i patrzą, a następnie wracają do domu szczęśliwe. Nie, chcę podkreślić, że dawanie dobrego przykładu jest ważne. Ale odłóżmy to na chwilę na bok.

Podział na grupy

"Jeśli sam nie potrafisz czegoś zrobić dobrze, zawsze możesz zostać nauczycielem".

W sporcie często grupujemy dzieci według wieku lub poziomu. Jednak gracze baseballu w Curacao robią to inaczej. Podczas treningu baseballowego starsi gracze (maks. 16 lat) są mieszani z młodszymi (min. 6 lat). Starsi gracze uczą młodszych, jak rzucać, uderzać itp. Zasada ta jest również stosowana w szkołach Montessori. Starsi uczniowie przyjmują rolę mentora dla młodszych uczniów i uczą ich. Główną zaletą przekazywania swoich umiejętności innej osobie jest to, że pogłębia to własne zrozumienie tej umiejętności. Starsi odnoszą korzyści, a młodsi aktywują swoje neurony lustrzane. Sytuacja korzystna dla obu stron.

Tak więc, drodzy trenerzy, być może dobrym pomysłem jest nie "wyrównywanie poziomów", ale powierzenie starszym w grupie zadania uczenia młodszych, a jednocześnie powierzenie młodszym zadania naśladowania tego, co robią lub mówią starsi. Praktycznie: Niech starsi gracze uczą niższe poziomy przed własnym treningiem. Albo niech gracz młodzieżowy wykona ćwiczenia siatkarskie ze starszym graczem młodzieżowym przez co najmniej pół godziny podczas sesji treningowej, ćwiczenia, które wymyśliłeś lub znalazłeś na VolleyballXL.

W ten sposób, jako trener/coach, możesz cofnąć się i obserwować rozwój sytuacji, zapewniając w razie potrzeby osobistą pomoc. Co więcej, poziom trenera nie jest oceniany na podstawie jego umiejętności, ale na podstawie tego, czy może on stać się zbędny, wychowując zawodników do samowystarczalności.

Dennis Veth
VolleyballXL